W zasadzie ten wpis miał być połączony z tym dotyczącym „O włos od piwa”. Wprawdzie autor nie ten sam, ale zbieżność nazwisk jest. Ostatecznie jednak rozdzieliłam Eugeniusza Dębskiego i Rafała Dębskiego i myślę, że był to jednak dobry pomysł, bo na nazwiskach autorów podobieństwa tych książek się kończą.

Przede wszystkim „Czarny Pergamin” jest powieścią, pełnowymiarową, około 400-stronicową jednolitą historią. Historią usianą mniejszymi, większymi i największą intrygą. Historią, w której osobiste rozgrywki mające wpływ na losy całego królestwa mogą konkurować z tymi stworzonymi przez George’a Martin’a. Bohaterów tej historii ciężko czasem zaklasyfikować i nadać etykietki „dobry”, „zły”. Kierują się oni swoimi przesłankami, próbując osiągnąć własne cele, nie zawsze etycznie, ba czasem nawet  bardzo nieetycznie.

Poza tym, „Czarny pergamin” jest powieścią poważną. Nie ma w niej humoru, nie ma dowcipkowania i zabawnych gier słownych. Mimo to czyta się ją szybko i sprawnie. Jest poważna, ale nie ciężka. Nie trzeba w niej brnąć, można ją pochłaniać. Oczywiście jak większość książek, po które sięgam, i ta zalicza się do fantastyki, ale nie bombarduje ani istotami pokroju elfów czy driad, ani heroic fantasy, w którym główny bohater pokona choćby tysiąc wrogów za jednym podejściem nawet się przy tym nie pocąc. Jak na poważną historię przystało, happy end też jest tu kwestią dyskusyjną. Wszak „punkt widzenia zależy od punktu siedzenia” a dobro ogółu nie zawsze idzie w parze z dobrem szczegółu.

Co mogę jeszcze na zakończenie dodać? Książka jest po prostu dobra. Nawet starając się już w trakcie czytania wyłapywać jakieś szczegóły, na które warto byłoby zwrócić uwagę podczas oceny, nie znalazłam nic, czego mogłabym się uczepić. Ani w negatywnym, ani w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Jednak samo czytanie było przyjemne, szybkie i bezbolesne, ot takie jak powinno być, a czasu przeznaczonego na „Czarny pergamin” nie żałuję.